Golem

Σπίρτο το σπίρτο τη φορά φοράω το σπίρτο στην πληγή
Απ' όπου ο κόσμοσ του αυτόσ με πίνει
Ήρθε η ώρα που μιλάω μιλάω στην ώρα που ήρθε
Και το πετράδι στα δόντια πνίγει
Μα εδώ στα χείλη που γλιστράν μισάνοιχτα στο όνειρο που ρέει
Πίσω απ' το θαύμα τουσ βαθιά η λεγεώνα που βοά ξυπνά και αρχίζει

Στο πάνω δώμα ποιοσ γελάει γελάει ποιον το δώμα επάνω
Στην προσευχή μαζί που εδώ τουσ χτίζει
Στη γεύση του ανθρώπου ξαγρυπνάν γνέθουν το γράμμα απ' τη βοή
Ώσπου σαν ομίχλη απ' τα σκαλιά η αγάπη κυλά και μασ τυλίγει
Μα εδώ ψηλά την πολιτεία ψηλά στισ φλόγεσ στο όνειρο να πλέει
Τραβιούνται τα ύδατα βαθιά και εκεί στισ ρίζεσ τησ μπροστά
Πηλό με βρίσκεισ

Και αφού έτσι το θέλω ευλαβικά πάνω απ' τη φλόγα του ποτού
Που με ρωτά και στη σκηνή του με φωτίζει
Για όσο τ' αστέρι θα διψά να καταρρεύσουμε εντόσ μου
Και μετά ότι αναπνέω να ραγίσει

Μα εδώ στα χείλη που γλιστράν ολάνθιστα το όνειρο που ρέει
Που το σώμα μου λύνει και περνά και εκεί στα μάτια τουσ μπροστά
Ένα ένα ένα με δείχνει
Βλέπεισ πιστεύει και ξεχνά σ' εμάσ στο όνειρο που ρέει
Μα κάθε φορά η λεγεώνα που βοά σπάει και δακρύζει