Slåttekaren

Den slipa ljåen gløser i sumarsol lik eld
Han lyner gjenom graset sø dei arme stråi fell
Det hjelper ingjo bøn for den hær av blom og strå
For hjartelaus som dauen æ slåttekarens ljå

Det kalde stålet syng mellom tuvor stuv og stein
Og frå det slegne graset stig ein ange frisk og rein
Og glad og lett mæ riva sø gjeng den unge møy
Ho grunnar på sø ymist medan ho  breier høy

Hennar augo æ som himlen og håret æ som gull
Og på den vene panna leikar vinden mæ ein krull
Og runde smiledekkar ho i raude kinni fær
Når ho åt honom smiler og ser på han og lær

Og slåttekaren støggar stryk sveiten av sitt kinn
Han smiler imot jenta mæ' han bryner ljåen sin
Han syns ho æ ein engel sø ljos sø varm og fin
Han ser kor barmen bylgjar innonde  kvite lin

Og slåttekaren støggar men byrjar att og slå
Han tenkjer slik ei jente va ein hugnad å få
Og om eg enn æ fattig som eg au visst skø bli
Sø vi' eg våga å spyrja om ho vi'  bli jenta mi

Ja slåttekaren støggar men byrjar att og slå
Han tenkjer slik ei jente va ein hugnad å få
Og om eg enn æ fattig som eg au visst skø bli
Sø vi' eg våga å spyrja om ho vi' bli jenta mi