Dekemvrios

Κάποτε μικρό παιδάκι χώθηκα στην καμινάδα
Μεσ στου χρόνου εκεί την στάχτη μεσ στο μαύρο καταρράχτη
‘κει που κρύβονται οι ώρεσ τα μελλούμενα οι αιώνεσ
Και τα όνειρα κρυμμένα κι όλοι οι άνθρωποι είναι ένα

Είδα θάλασσα ν' απλώνει απ' των αστεριών την σκόνη
Το χρυσό που έγινε αλάτι μέσα στου χριστού τη φάτνη
Είδα το χαρτί που ομιλεί είδα τον άγιο βασίλη
Των ονειροπόλων μόχθουσ τουσ μικρούσ κρυφούσ μου πόθουσ

Τουσ κακούσ και τουσ γαϊδάρουσ κι όλουσ του καλικαντζάρουσ
Που όλο κόβουνε στον ανήλιο κόβουν τησ ζωήσ το ξύλο
Σπάν' κλωστέσ τα ρούχα λύνουν και ότι γράφεισ σου το σβήνουν
Να σε πάνε εκεί σου τάζουν που ποτέ δεν εορτάζουν

Κι ύστερα βγήκα στο χιόνι κι όλοι οι άνθρωποι ήταν μόνοι
Οι καρδιέσ όλο κρυώναν γιατί οι γιορτέσ τελειώναν
Κι όπωσ είδα τα αγιασμένα τα παλιά τα ξεχασμένα
Λέω να τα πεισ ωραία για να κάνουμε παρέα