ซากรักบีงพระราม

บ้านเดิมฉันอยู่อยุธยา
คนรักจากมา
โสภาอยู่แดนวิไล
เธอลืมสัญญา

เธอลืมวาจาที่ให้ไว้
ฉันตกหลุมพราง
เหมือนกวางหลงไพร
ฉันตกเหวใจเธอไม่นำพา

มองเห็นกรุงเก่า
ฉันเศร้าใจจัง
เห็นซากหักพัง
เมื่อครั้งสงครามพม่า

เหมือนเธอเผาใจ
เพราะเธอทิ้งไปไม่กลับมา
ทิ้งความทรุดโทรม
แสนตรมวิญญา
ไม่กลับย้อนมารักษาซ่อมใจ

อยุธยา
ดินแดนที่แสนศักดิ์สิทธิ์
หลวงพ่อมงคลบพิตร
ศักดิ์สิทธิ์เราเคยเลื่อมใส

องค์พระเจดีย์
แม่ศรีสุริโยทัย
เราเคยขอพรวอนไหว้
ให้ดวงใจเรารักคงมั่น

จำได้ครั้งหนึ่งที่บึงพระราม
บึงน้ำสีคราม
ร่มไทรแผ่ใบคุ้มกั้น
เราเคยพะนอ

เราเคยเคล้าคลอเมื่อคืนนั้น
เคยหนุนตักนาง
ท่ามกลางแสงจันทร์
เคยพลอดรักกันที่บึงพระราม