Krawężniki

Mam czterdzieści pięć lat
Chodzę po krawężnikach
Jestem tym kimś, kogo widzisz
W zmierzchu
Mam niewysłuchanych sto rad
Przy nocnym świetle zanikam
O, rozpływam się w powietrzu

O
Mam czterdzieści pięć lat
Wskakuję w kałuże
Po drugiej stronie tych brudnych luster
Znowu jestem dzieckiem
Możesz mnie posłuchać
Ale nie przyglądaj się mi dłużej
Może się okazać, że nie całkiem jestem

Nie całkiem jestem
Nie całkiem jestem