น้อยนิดมหาศาล

วันใดลมโชย คิดถึงนิดหน่อย
วันใดเมฆลอย คิดถึงเล็กน้อย

ในเวลาที่เจอกับความปวดร้าว
จากโลกที่เราไว้ใจ
ยังมีรอยยิ้มเธอที่คอยปลอบโยน

ได้โปรดรับรู้ยามใบไม้ได้ปลิวไปผ่านเธอนั้น
จะมีความห่วงใยจากฉัน
ได้โปรดรับรู้ยามที่ฝนยังคงพรำ
เพียงแค่ยื่นมือไปสัมผัส
จะรับรู้ ความรู้สึกของฉัน

เสียงเธอเบา ๆ ยังดังในใจ
แววตาประกาย ไม่มีวันจางหาย

กี่ดวงดาวถึงจะสื่อแทนความหมาย
ได้เท่าความงามข้างใน
ตื่นจากความฝัน มีเธออยู่จริง ๆ

ได้โปรดรับรู้ยามใบไม้ได้ปลิวไปผ่านเธอนั้น
จะมีความห่วงใยจากฉัน
ได้โปรดรับรู้ยามที่ฝนยังคงพรำ
เพียงแค่ยื่นมือไปสัมผัส
จะรับรู้

ไม่เคยคาดคิดว่าชีวิตจะมีวันเจอกับแสง
ส่องนำทางเดินได้อีกครั้ง
จะเก็บท้องฟ้าช่วงเวลาที่เจอกัน
เผื่อวันไหนเราต้องเหินห่าง
จะรับรู้ความรู้สึกของฉัน
มันเล็กน้อยเท่าจักรวาล
จะน้อยนิดไปตลอดกาล

วันใดหมดกำลัง คิดถึงกันสักคราว
วันใดต้องลากัน จะคิดถึงกันหรือเปล่า