Песня Званара

На высокай гарэ, дзе ніхто не арэ
Толькі птушка-арол дзе садзіцца
Там збудую, ўзвяду, я ўсім на віду
Мураваную вежу-званіцу
 
І завешу я звон, з усіх чутны старон 
Роўня голас і віхру, і грому
Як пушчу яго ў ход, склічу ўміг карагод
Ні адзін не заседзіцца дома

Гэткі будзе мой клік — і магуч, і вялік
А не трапіць ён к душам прыспаным
Вызву гром, перуны — хай памогуць яны
Развагніць, затрасці ўсе паляны

Ляжа крушняю вежа, звон і я сам
Толькі птушка пад небам ўскрыліцца
Аб высокай гарэ, дзе ніхто не арэ
Казкі-байкі ліюцца крыніцай