Karamela

Τα φύλλα και το παράθυρο το λάθοσ εγώ
Ψυχώσεισ κι άλλα σκατά αυτά που πρέπει να κάνει κανείσ για τον εαυτό του για να είναι ελεύθεροσ ίσωσ
Τα λόγια που δεν λέγονται τα δέντρα που έχω στο κεφάλι το γαμημένο ραδιόφωνο κι η ευτυχία

Κάποτε αναρωτιέμαι για τισ επιλογέσ μου
Ποιοσ διάολοσ φυσάει κάποια ιδέα στο μυαλό
Τι είναι ανάγκη να ειπωθεί ποιοσ νοιάζεται για το μέλλον τησ ανθρωπότητασ και ποιοσ είναι ανθρωπότητα από 'μασ
Πρέπει να γελάμε να σκεφτόμαστε αισιόδοξα
Ποιο έγκλημα τιμωρείται ποιο χαμόγελο νικάει το βαθύτερο πόνο γιατί πονάει κάποιοσ όταν έχει ό,τι πόθησε κάποτε

Ξέρω μια κοπέλα που πάλεψε τον καρκίνο μια στιγμή τι απέγινε μετά
Ένασ γέροσ λέει να γράψω για τον κύκλο τησ ζωήσ
Έρωτα οικογένεια θάνατο και πάλι απ' την αρχή

Περνάω δίπλα από τα σπίτια στουσ δρόμουσ κρυφοκοιτάω τισ γριέσ που ταϊζουν ένα σκύλο
Μια γυναίκα που πλένει τ' αυτοκίνητό τησ ένα ξένο που κλαίει καθώσ τον βαστάνε δυο φίλοι του
Προσπαθώ να μυρίσω τον απόηχο τησ αύρασ του μήπωσ ανακαλύψω την αιτία τησ οδύνησ του
Κι έπειτα εκείνη η σκέψη πωσ πρέπει ν' αγαπήσω πάλι τουσ δικούσ μου ανθρώπουσ
Για να νιώθω πωσ έχω πατρίδα μια δική μου μέρα μια άκαρδη φοβισμένη να τη βρίζω να τη φτύνω

Σαν χαλασμένοσ δέκτησ σαν μανιασμένη ορχήστρα που τυραννάει το χρόνο
Σαν καραμέλα που συνθλίβεται κάτω από λιμασμένα σαγόνια