Ballada O Próżności

Zadumała się dziewczyna nad swoją urodą
Co mam zrobić Panie Boże żeby zostać młodą

Jej warkocze lnianozłote
Janka wbiły w złą tęsknotę
Chłodne oczy zwiodły Zbycha
Chłop jak dąb a łkał i wzdychał

Niepokorna roześmiana
Iść nie chciała i za Pana
Ten obwiesił się na drzewie
Bóg go teraz nie chce w niebie
Bóg go teraz nie chce w niebie

Co dnia jeszcze przed świtaniem
Wychodziła na rozstaje
Przed kapliczką tam błagała
Co by młodość wieczną miała

Pan Bóg srogi na próżności
Lico zmarszczył jej w starości
Szatanowi niosła dusze
Wieczną mieć urodę muszę
Wieczną mieć urodę muszę

Tamten zgodził się od razu
Krwią cyrograf kazał mazać
Dajęć młodość bez pytania
Do pierwszego zakochania

Dziewka srodze się zaśmiała
Bo w serduszku kamień miała
Wzięła młodość i do wczoraj
Przeglądała się w jeziorach
Wzięła młodość i do wczoraj

Gdy goluśki wyloz z wody
Dumny młodzian cud urody
W sercu jej roztopił kamień
Pokochała Go na Amen

Nie spostrzegła nic jak cała
Śmierci się podobna stała
Roztrwoniła miłość ziemską
Odsprzedała przeniebieską

Nie spostrzegła nic jak cała
Śmierci się podobna stała
Roztrwoniła miłość ziemską
Odsprzedała przeniebieską

Zadumała się dziewczyna
Nad swoją urodą
Co mam zrobić Panie Boże
Żeby zostać z Tobą

Co mam zrobić Panie Boże
Żeby zostać z Tobą