Ást

Sólin brennir nóttina
og nóttin slökkvir dag;
þú ert athvarf mitt fyrir
og eftir sólarlag.
Þú ert yndi mitt áður
og eftir að dagur rís,
svölun í sumarsins eldi
og sólbráð á vetrarins ís.
Svali á sumardögum
og sólskin um vetrarnótt,
þögn í seiðandi solli
og söngur ef allt er hljótt.
Söngur í þöglum skógum
og þögn í borganna dyn,
þú gafst mér jörðina og grasið
og Guð á himnum að vin.
Þú gafst mér skýin og fjöllin og Guð
til að styrkja mig
ég fann ei hvað lífið var fagurt
fyrr en ég elskaði þig.
Ég fæddist til ljóssins og lífsins
er lærði ég að unna þér,
og ást mín fær ekki fölnað
fyrr en með sjálfri mér.

Aldir og andartök hrynja
með undursamlegum nið;
það er ekkert í heiminum öllum
nema eilífðin, Guð - og við.
Þú gafst mér skýin og fjöllin og Guð
til að styrkja mig
ég fann ei hvað lífið var fagurt
fyrr en ég elskaði þig.
Ég fæddist til ljóssins og lífsins
er lærði ég að unna þér
og ást mín fær ekki fölnað
fyrr en með sjálfri mér.
Þú gafst mér skýin og fjöllin og Guð
til að styrkja mig
ég fann ei hvað lífið var fagurt
fyrr en ég elskaði þig.
Ég fæddist til ljóssins og lífsins
er lærði ég að unna þér
og ást mín fær ekki fölnað
fyrr en með sjálfri mér.