Darkoob

یه درخت بدونِ ریشه عمریه تو کار مرگه
وسطه یه جنگلِ سبز فکره قتلِ عامِ برگه
تَنَشو یدونه دارکوب داره کم کم میخراشه
رو تنِ زندگیِ اون طرحِ مرگو میتراشه
تو همون درختِ خشکی منم اون دارکوبِ تنها
که صدای نوکِ خسته م رسیده اونور دنیا
لحظه ها رو میشمارم تا سقوطِ قامتِ تو
که بدون تو بسازم جنگلو دوباره از نو
خستگی تو کار من نیست اگه یکه اگه تنهام
با خودت فک نکنی که از پسِ تو برنمیام
نگاه کن که دسته دسته توی اسمون پرنده ست
اون که از قفس نترسید این روزا همون برنده ست
کپک و هدهد و کبوتر قمری و جغد و قناری
همشون میشن یه دار کوب وقتی تو درختِ داری
بی صدا رو به سقوطی تو که از سکوت میگفتی
نفسا تو سینه حبسه
تا تو از نفس بیفتی
تا تو از نفس بیفتی
تا تو از نفس بیفتی
لحظه ها رو میشمارم تا سقوط قامتِ تو
که بدونِ تو بسازم جنگلو دوباره از نو
لحظه ها رو میشمارم تا سقوط قامتِ تو
که بدونِ تو بسازم جنگلو دوباره از نو
لحظه ها رو میشمارم تا سقوط قامتِ تو
که بدونِ تو بسازم جنگلو دوباره از نو