ครวญ

เมื่ออยู่ริมฝั่งชล
ฉันยลทุกยามเย็น
พักในร่มเงาไม้เอน
ฉันมองเห็นนกบินกลับรัง

ตะวันใกล้จะลับแล้ว
เห็นเรือแจวอยู่ริมฝั่ง
เฝ้าแต่ครวญ
แต่ครวญหาน้ำตาหลั่ง
จึงร้องสั่งอาลัย

เฝ้าแต่ครวญสั่งคำ
แม้เรือลอยลำไป
พบคนที่เคยซึ้งใจ
ขอเรือนำเธอมาให้ที

ตะวันเมื่อจมแผ่นน้ำ
สายชลงามดั่งกำมะหยี่
โอ้ว่าดาว
ว่าดาวดวงนี้แสงพลันริบหรี่
คงริบหรี่เช่นเรา

เฝ้าแต่ครวญสั่งคำ
แม้เรือลอยลำไป
พบคนที่เคยซึ้งใจ
ขอเรือนำเธอมาให้ที

ตะวันเมื่อจมแผ่นน้ำ
สายชลงามดั่งกำมะหยี่
โอ้ว่าดาว
ว่าดาวดวงนี้แสงพลันริบหรี่
คงริบหรี่เช่นเรา