Sokak Lambasından Kaçış

Zayıf, kuru ve umutsuz
Sokak lambaları altında okumaya çalışırken

Sokak lambalarına kafa tutan şu mücahit benim
Sanki bütün jilet darbelerine müsait tenim
Bu yüzden, çığlıklarımı yalnız Hüda dinledi
Bir de yalnızlar meyhanesinin müdavimleri
Ki sarhoşluğum da terk etmeden günaha girmeli
Saat: delirişim
 mekan:  şehrin en münasip yeri
Suçuma kan ve gözyaşlarım kadar müdahil terim
Öfken hakim olduğunda çağırır mübaşir seni
İçimde bir duruşma salonunun
Zoraki sessizliği
Ki inan hiçbir kılıç zaman kadar keskin değil
Yıllarca güneş, tenime dokunmuyorken
Ruhumun çektiği tek tespih şiir
Dört duvar tek bildiğim!
Sevgilim gibi seyredip
Detaylarını ezberledim
Teninde izler bıraktım her gece es vermedim
En uzun bestem benim
Ve ilk kez bağırmaktan değil
Susmaktan yoruldu ses tellerim

Önümü göremiyorum bu karanlıkta
Belki de zor yarınlarım
Belki de son adımlarım
Önümü göremiyorum bu karanlıkta
Belki de zor yarınlarım
Belki de son adımlarım

Durmadan kaçıyorum, evin tüm aynalarından
Pişmanlıklarımla doldurduğum sayfalarımdan
Bir tren misali sadakatle rayda kalırsam
İnsanlar omuzlarıma binip
Bundan faydalanırlar
Durmadan kaçıyorum puştların sohbetlerinden
Yeni çocukların şu pek
Yüzeysel hoşbeşlerinden
Milyarlık kıyafetlerinin boş ceplerinden
Çocukken şiirler karaladığım not defterimden
Durmadan kaçıyorum yalnızlığın depresyonundan
Şöhret ve zenginliğin ışıltılı
Şu enfes yolundan
Sorunlarla boğuşurken dahi destek sorunlar
Biliyorum, ayaklarım elbet yorul'cak
Şimdilik kaçıyorum geçmişin tüm travmasından
İnsanların Şiir hep tripte sanmasından
Ruhumun kayıp yarısının ismini anmasından
Fakat kaçamıyorum geceleri şu
Lanet sokak lambasından

Önümü göremiyorum bu karanlıkta
Belki de zor yarınlarım
Belki de son adımlarım
Önümü göremiyorum bu karanlıkta
Belki de zor yarınlarım
Belki de son adımlarım