แค่เศษผ้า

อ้ายเจ็บแป๋ตายเจ้าฮู้บ่
ในวันเจ้าควงคนหล่อมาเดินเคลียคลอต่อหน้าต่อตา
เหยียบใจอ้ายคักเมื่อเห็นฮักใหม่บังตา
ฉีกอ้ายถิ่มคือจั่งเศษผ้า เก่าหมดราคาก็โยนทิ้งไป

แล้วสิมาเอาเช็ดน้ำตา
สิ่งของที่มันไร้ค่ากลับมีราคาวันเจ้าปวดใจ
สิแม่นอยู่บ้อ มันคือสิบ่เป็นไป
ผ้าขี้ริ้วกับแก้มใสใสจะมองมุมไหนกะบ่สมกัน

วาสนาผ้าฮ้ายคืออ้ายกระจอก
เช็ดน้ำตาเจ้าบ่ได้ดอก คงเกินหน้าที่ของมัน
อ้ายเจ็บพอแล้ว ขอจงเลิกแล้วต่อกัน
ให้หวนคืนคงบ่มีวัน ทางใครทางมันสาเด้ออ้ายว่า

เก็บเอาน้ำตาคืนกลับไป
เฮียนฮู้จากการฮ้องไห้ สิได้เข้าใจถ่องแท้กานดา
รสความผิดหวัง คงสอนให้น้องฮู้ว่า
สิ่งสิ่งนั้นเป็นของมีค่า ต่อเมื่อเวลาที่เสียมันไป

วาสนาผ้าฮ้ายคืออ้ายกระจอก
เช็ดน้ำตาเจ้าบ่ได้ดอก คงเกินหน้าที่ของมัน
อ้ายเจ็บพอแล้ว ขอจงเลิกแล้วต่อกัน
ให้หวนคืนคงบ่มีวัน ทางใครทางมันสาเด้ออ้ายว่า

เก็บเอาน้ำตาคืนกลับไป
เฮียนฮู้จากการฮ้องไห้ สิได้เข้าใจถ่องแท้กานดา
รสความผิดหวัง คงสอนให้น้องฮู้ว่า
สิ่งสิ่งนั้นเป็นของมีค่า ต่อเมื่อเวลาที่เสียมันไป