Pitimis O Astikos

Στο φωσ τησ μέρασ ξυπνάσ με γκρίζο πυρετό
Κι όλη γυρίζεισ στον ίλιγγο τον καθημερινό
Εδώ γεννήθηκα κι ότι θυμάμαι είναι εδώ
Στα κοφτερά σου τα γρανάζια συνήθισα να ζω

Μητρόπολη τισ μνήμεσ μου στα τείχη σου κλείνεισ
Μητρόπολη βιότοποσ για μένα είσαι εσύ

Στων λεωφόρων σου τα δίχτυα παγιδευμένοσ
Στισ υψηλέσ σου τισ συχνότητεσ είμαι μπερδεμένοσ
Απ' τισ πολύχρωμεσ φυλέσ σου μαγεμένοσ
Ανώνυμοσ πολίτησ στο άρμα σου δεμένοσ

Μητρόπολη σαν πρίσμα διαχέεισ το άσπρο σου πλήθοσ
Μητρόπολη στο θόρυβο κρύβεισ μυστική αρμονία

Τα νέον φώτα σου χαράζουν λεπτέσ διαδρομέσ
Και στο σκοτάδι μοιάζεισ σαν χίλιεσ πυρκαγιέσ
Αρουραίοι των πόλεων πιστοί σου εραστέσ
Ανακαλύψαμε στο κέντρο σου χαμένεσ ομορφιέσ

Μητρόπολη στα σπλάγχνα σου γεννιέται καινούριο είδοσ
Rattus urbanus πίτυμυσ ο αστικόσ