ครวญ

เมื่ออยู่ริมฝั่งชลฉันยลทุกยามเย็น
พักในร่มเงาไม้เอนฉันมองเห็นนกบินกลับรัง
ตะวันใกล้จะลับแล้วเห็นเรือแจวอยู่ริมฝั่ง
เฝ้าแต่ครวญแต่ครวญหาน้ำตาหลั่งจึงร้องสั่งอาลัย

เฝ้าแต่ครวญสั่งคำแม้เรือลอยลำไป
พบคนที่เคยซึ้งใจขอเรือนำเธอมาให้ที
ตะวันใกล้จมแผ่นน้ำสายชลงามดั่งกำมะหยี่
โอ้ว่าดาวว่าดาวดวงนี้แสงพลันริบหรี่คงริบหรี่เช่นเรา

เฝ้าแต่ครวญสั่งคำแม้เรือลอยลำไป
พบคนที่เคยซึ้งใจขอเรือนำเธอมาให้ที
ตะวันใกล้จมแผ่นน้ำสายชลงามดั่งกำมะหยี่
โอ้ว่าดาวว่าดาวดวงนี้แสงพลันริบหรี่คงริบหรี่เช่นเรา