Asfaltos

Άσφαλτοσ υγρή χειμωνιάτικη
Από όπου πέρασα έμεινα ξένη
Άσφαλτοσ λερωμένη κι άχρηστη
Μα εσύ θυμάμαι φορούσεσ φτερά
Ναι αλλά πότε
Στα όνειρά μου μάλλον στα όνειρά μου ναι
Κι ίσωσ ακόμα πιο παλιά
Οπτικέσ ίνεσ διαδικτυακέσ σιωπέσ
Μασ ένωναν και μασ χώριζαν
Συνήθισα την απουσία
Συνήθισα το ψυχρό γαλάζιο σου φωσ
Έπειτα άρχισα να σου μοιάζω
Κατέστρεφα τον εαυτό μου για σένα
Μετά
Τον κατέστρεφα μόνο για μένα
Ώσπου μια μέρα άνοιξεσ την πόρτα καί μπήκεσ
Χωρίσ φτερά
Χωρίσ αποσκευέσ
Χωρίσ αγάπη
Μ ένα τεράστιο παγωμένο φεγγάρι
Στο δεξί σου ώμο
Το 'ξερα
Έτσι ξαφνικά θα 'ρχόσουν
Από δρόμουσ αχάρακτουσ ακόμα

Ήρθεσ
Κι έμεινεσ ξένοσ
Ξένοσ
Ακατανόητα λόγια παρεξηγημένεσ σιωπέσ κοφτέσ ανάσεσ
Ήρθαν και πάγωσαν
Γίναν χαλίκια κύλισαν κάτω
Ο έρωτασ μου μαύρη λιωμένη πίσσα
Κύλησε πάνω τουσ
Τα σκέπασε
Ανάμεσά μασ άσφαλτοσ
Πού ολοένα μακραίνει
Από τότε
Άσφαλτοσ που γυαλίζει και σκίζει τη ζωή μου στα δύο
Σου την έχω στημένη
Αν διαλέξεισ το δρόμο αυτό
Ούτε εδώ
Ούτε εκεί θα με βρεισ
Θα σαι πάντα ανάμεσα
Κι εγώ
Πάντοτε ξένη