นก

หมู่ปักษายังบินลู่ลมอยู่บนนภา
เวียนวนไม่สนเวลาที่ผ่านไป
กลับไปนึกถึงวันที่มีเพียงเธอข้างกาย
แค่มีความสุขแค่นั้นก็พอ

ดวงตะวันกำลังจะหมุนคืบคลานผ่านไป
ที่ตรงนี้ก็ไม่เหลือใคร นอกจากฉัน
และจากนั้นไม่นานลมฝนจะซัดเข้ามา
แค่อยากกลับไปเป็นเหมือนก่อน

ก็เพราะความสุข
มันค่อยค่อยหายไป (ค่อยค่อย หายไป)
ใยเล่ามีแต่ความทุกข์ใจ (มีแต่ความทุกข์ใจ)
แล้วเธออยู่ที่ไหน ถ้าขอได้จะขอให้เธอ
กลับมาหากัน

หมู่ปักษายังบินลู่ลมอยู่บนนภา
เวียนวนไม่สนเวลาที่ผ่านไป
กลับไปนึกถึงวันที่มีเพียงเธอข้างกาย
แค่มีความสุขแค่นั้นก็พอ

ก็เพราะว่าความสุข
มันค่อยค่อยหายไป (ค่อยค่อย หายไป)
ใยเล่ามีแต่ความทุกข์ใจ (มีแต่ความทุกข์ใจ)
แล้วเธออยู่ที่ไหน ถ้าขอได้จะขอให้เธอ
กลับมาหากัน

ก็เพราะว่าความสุข
มันค่อยค่อยหายไป (ค่อยค่อย หายไป)
ใยเล่ามีแต่ความทุกข์ใจ (มีแต่ความทุกข์ใจ)
แล้วเธออยู่ที่ไหน ถ้าขอได้จะขอให้เธอ
กลับมาหากัน

ก็เพราะว่าความสุข
มันค่อยค่อยหายไป (ค่อยค่อย หายไป)
ใยเล่ามีแต่ความทุกข์ใจ (มีแต่ความทุกข์ใจ)
แล้วเธออยู่ที่ไหน ถ้าขอได้จะขอให้เธอ
กลับมาหากัน

ก็เพราะว่าความสุข
มันค่อยค่อยหายไป (ค่อยค่อย หายไป)
ใยเล่ามีแต่ความทุกข์ใจ (มีแต่ความทุกข์ใจ)
แล้วเธออยู่ที่ไหน ถ้าขอได้จะขอให้เธอ
กลับมาหากัน

ก็เพราะว่าความสุข
มันค่อยค่อยหายไป (ค่อยค่อย หายไป)
ใยเล่ามีแต่ความทุกข์ใจ (มีแต่ความทุกข์ใจ)
แล้วเธออยู่ที่ไหน ถ้าขอได้จะขอให้เธอ
กลับมาหากัน

ก็เพราะว่าความสุข
มันค่อยค่อยหายไป (ค่อยค่อย หายไป)
ใยเล่ามีแต่ความทุกข์ใจ (มีแต่ความทุกข์ใจ)
แล้วเธออยู่ที่ไหน ถ้าขอได้จะขอให้เธอ
กลับมาหากัน