Meros C': To Doxastikon

Άξιον εστί το φως και η πρώτη
Χαραγμένη στην πέτρα, ευχή του ανθρώπου
Η αλκή μες στο ζώο που οδηγεί τον ήλιο

Το φυτό που κελάηδησε και βγήκε η μέρα

Η στεριά που βουτά και υψώνει αυχένα
Ένα λίθινο άλογο που ιππεύει ο πόντος
Οι μικρές κυανές φωνές μυριάδες
Η μεγάλη λευκή κεφαλή Ποσειδώνος

Οι σημάντορες άνεμοι που ιερουργούνε
Που σηκώνουν το πέλαγος σαν Θεοτόκο
Που φυσούν και ανάβουνε τα πορτοκάλια
Που σφυρίζουν στα όρη κι έρχονται

Οι αγένειοι δόκιμοι της τρικυμίας
Οι δρομείς που διάνυσαν τα ουράνια μίλια
Οι Ερμήδες με το μυτερό σκιάδι
Και του μαύρου καπνού, το κηρύκειο

Ο Μαΐστρος, ο Λεβάντες, ο Γαρμπής
Ο Πουνέντες, ο Γραίγος, ο Σιρόκος
Η Τραμουντάνα, η Όστρια

Άξιον εστί το ξύλινο τραπέζι
Το κρασί το ξανθό με την κηλίδα του ήλιου
Του νερού τα παιχνίδια στο ταβάνι
Στη γωνιά το φυλλόδεντρο που εφημερεύει

Οι λιθιές και τα κύματα χέρι με χέρι
Μια πατούσα που σύναξε σοφία στην άμμο
Ένας τζίτζικας που έπεισε χιλιάδες άλλους
Η συνείδηση πάμφωτη σαν καλοκαίρι

Τα νησιά με το μίνιο και με το φούμο
Τα νησιά με τον σπόνδυλο καποιανού Δία
Τα νησιά με τους έρημους ταρσανάδες
Τα νησιά με τα πόσιμα γαλάζια ηφαίστεια

Στο μελτέμι τα ορτσάροντας με κόντρα φλόκο
Στον γαρμπή τ' αρμενίζοντας πόντζα λα μπάντα
Έως όλο το μάκρος τ' αφρισμένα
Με λιτρίδια μαβιά και με ηλιοτρόπια

Η Σίφνος, η Αμοργός, η Αλόννησος
Η Θάσος, η Ιθάκη, η Σαντορίνη
Η Κως, η Ίος, η Σίκινος

Άξιον εστί το πέτρινο πεζούλι
Αντικρύ του πελάγου η Μυρτώ να στέκει
Σαν ωραίο οκτώ ή σαν κανάτι
Με την ψάθα του ήλιου στο ένα χέρι
Το πορώδες και άσπρο μεσημέρι
Ένα πούπουλο ύπνου που ανεβαίνει
Το σβησμένο χρυσάφι μες στους πυλώνες
Και το κόκκινο άλογο που δραπετεύει

Άξιον εστί εορτάζοντας τη μνήμη
Των αγίων Κηρύκου και Ιουλίτης
Ένα θαύμα να καίει στους ουρανούς τ' αλώνια
Ιερείς και πουλιά να τραγουδούν το χαίρε

Χαίρε η καιομένη και χαίρε η χλωρή
Χαίρε η αμεταμέλητη με το πρωραίο σπαθί
Χαίρε η καιομένη και χαίρε η χλωρή
Χαίρε η αμεταμέλητη με το πρωραίο σπαθί

Χαίρε η που πατείς και τα σημάδια σβήνονται
Χαίρε η που ξυπνάς και τα θαύματα γίνονται
Χαίρε του παραδείσου των βυθών η αγρία
Χαίρε της ερημίας των νησιών η αγία
Χαίρε η Ονειροτόκος, χαίρε η Πελαγινή
Χαίρε η Αγκυροφόρος και η Πενταστέρινη
Χαίρε με τα λυτά μαλλιά η χρυσίζοντας τον άνεμο
Χαίρε με την ωραία λαλιά η δαμάζοντας τον δαίμονα
Χαίρε που καταρτίζεις τα Μηναία των κήπων
Χαίρε που αρμόζεις στη ζώνη του Οφιούχου
Χαίρε η ακριβοσπάθιστη και σεμνή
Χαίρε η προφητικιά και δαιδαλική

Άξιον εστί το χώμα που ανεβάζει
Μιάν οσμή κεραυνού, σαν από θειάφι
Του βουνού ο πυθμένας όπου θάλλουν
Οι νεκροί άνθη της αύριον

Άξιον εστί το χώμα που ανεβάζει
Μιάν οσμή κεραυνού, σαν από θειάφι
Του βουνού ο πυθμένας όπου θάλλουν
Οι νεκροί άνθη της αύριον

Μιας νυχτός Ιουνίου η τρικυμία
Γιασεμιά και φουστάνια στο περιβόλι
Το ζωάκι των άστρων που ανεβαίνει
Της χαράς η στιγμή, λίγο πριν κλάψει

Τα κορίτσια, η πόα της ουτοπίας
Τα κορίτσια, οι παραπλανημένες Πλειάδες
Τα κορίτσια, τ' Αγγεία των Μυστηρίων
Τα γεμάτα ως πάνω και τ' απύθμενα

Τα στυφά στο σκοτάδι και όμως θαύμα
Τα γραμμένα στο φως κι όμως μαυρίλα
Τα στραμμένα επάνω τους όπως οι φάροι
Τα ηλιοβόρα και, τα σεληνοβάμονα

Η Έρση, η Μυρτώ, η Μαρίνα
Η Ελένη, η Ρωξάνη, η Φωτεινή
Η Άννα, η Αλεξάνδρα, η Κύνθια

Άξιον εστί το αναίτιο το δάκρυ
Ανατέλλοντας αργά στα ωραία μάτια
Των παιδιών που κρατιούνται χέρι-χέρι
Των παιδιών που κοιτάζονται και δε μιλιούνται
Των ερώτων το τραύλισμα πάνω στα βράχια
Ένας φάρος που εκτόνωσε αιώνων θλίψη
Το τριζόνι το επίμονο καθώς η τύψη
Και το μάλλινο έρημο μέσα στ' αγιάζι

Άξιον εστί το χέρι που επιστρέφει
Από φόνο φριχτό και τώρα ξέρει
Ποιός αλήθεια ο κόσμος που υπερέχει
Ποιό το νυν και ποιό το αιέν του κόσμου
Ποιός αλήθεια ο κόσμος που υπερέχει
Ποιό το νυν και ποιό το αιέν του κόσμου
Ποιος αλήθεια ο κόσμος που υπερέχει
Ποιό το νυν και ποιό το αιέν του κόσμου

Νυν το αγρίμι της μυρτιάς
Νυν η κραυγή του Μάη
Αιέν η άκρα συνείδηση
Αιέν η πλησιφάη
Νυν, νυν η παραίσθηση και του ύπνου η μιμική
Αιέν, αιέν ο λόγος και η Τρόπις η αστρική
Νυν των λεπιδοπτέρων το νέφος το κινούμενο
Αιέν των μυστηρίων το φως το περιιπτάμενο
Νυν το περίβλημα της γης και η εξουσία
Αιέν η βρωση της ψυχής και η πεμπτουσία
Νυν της Σελήνης το μελάγχρωμα το ανίατο
Αιέν το χρυσοκύανο του γαλαξία σελάγισμα
Νυν των λαών το αμάλγαμα και ο μαύρος αριθμός
Αιέν της δίκης το άγαλμα και ο Μέγας Οφθαλμός

Νυν η ταπείνωση των Θεών
Νυν η σποδός του ανθρώπου
Νυν, νυν το μηδέν
Νυν, νυν το μηδέν
Νυν, νυν το μηδέν

Και αιέν ο κόσμος ο μικρός
Και αιέν ο κόσμος ο μικρός
Και αιέν ο κόσμος ο μικρός, ο με-
Ο μέγας!
Ο μέγας!