อาลัยเมรี

สุริเยน เมื่อยามค่ำ
พระรถต้องจำ จากเมรี
ดูเจ้าหล่อน กำลังนอนหลับ
โอ้โองามทรัพย์ แม่มารศรี
แม่ชื่นใจเอย...
แม่ชื่นใจเอย ชื่นใจพี่
นับตั้งแต่นี้ จะตรอมตรม
เสียดายแต่แก้ม
เสียดายแต่เกศ
เสียดายก็มันแต่เนตร
แม่บุญสม
เสียดายแต่พร ที่กลึงกลม
ผัวเคยได้ชม อนงค์นาง
เสียดายแต่แก้ม
ที่เคยแย้ม เคยยิ้ม
แลดูพราวพริ้ม ดั่งเดือนสาง
เสียดายรูปทรง อนงค์นาง
บั้นเอวหล่อนบาง
ช่างสมบูรณ์
เสียดายประทุม ที่ตูมตั้ง
ผัวเคยได้อัง แอบอกอุ่น
เสียดายเนื้อนิ่ม
เหมือนปุยนุ่น
ผัวเคยได้อุ่น แอบอกอิง
เสียดายแต่กร
ที่เคยอ่อนระทด
ที่เคยกอดกับพระรถ
ให้นอนนิ่งๆ
เสียดายเนื้อเย็น.
ช่างเย็นจริงจริง
เนื้อน้องเย็นยิ่ง กว่าคงคา
เมื่อยามพระเพย
ผัวเคยได้ห่มภูษิต
เคยได้แนบสนิท
ให้นิทรา
เมื่อยามกลางคืน
เจ้าจะตื่นขึ้นมา
พี่เคยกอดเคยคว้า
ไว้กับทรวง
ถ้าน้องรู้ ว่าพี่หนี
โถ เมรี คงน้ำตาร่วง
เมื่อยามจะไกล แต่ใจยังห่วง
สะท้อนในทรวง หัวใจพี่
ขอลาแล้วหนา เมรีเอ๋ย...
ขอลาแล้วหนา เมรีเอ๋ย
เราต้องจากกันเลย ในชาตินี้
ไม่มีวันใหม่ ก็จะมาให้เมรี
จากกันวันนี้
เราต้องจากกันเลย.