Matnia

Nie chce już z tobą dłużej być nie chcę
L nie potrafię żyć jak ty
Nim skamienieje całkiem moje serce
Skończę te wszystkie brudne gry

Za długo byłem niewolnikiem
Zbyt wiele mi zadałaś ran
Nie chcę nie chcę nie pragnę ciebie
Odchodzę póki siłę mam

Tak odchodzę nie zatrzymasz mnie
Dziś ucieknę tam gdzie ciebie nie ma

A ty nie powiesz nic
Nie powiesz mi nic
Bo nie możesz już
Zatrzymać mnie zatrzymać mnie

Czasem się łasisz do mnie tak jak zwierzę
A potem nagle zadajesz cios
A kiedy krew spływa po plecach
Ty ją zlizujesz i śmiejesz się

Jak winorośli żarłoczne pędy
Oplątywałaś co dzień umysł mój
Już nie raz chciałem się od ciebie uwolnić
I próbowałem odepchnąć cię

Dzisiaj to zrobię uwolnię się
Ze słodkiej sieci twoich kłamstw

I nie zrobisz nic nie powiesz nic
Nie powiesz mi nic
Bo nie możesz już
Zatrzymać mnie zatrzymać mnie

To całe zło twoje zło
Zostanie z tobą
I będę sam nareszcie sam
Ze swoimi

Ze swoimi wspomnieniami tamtych chwil
Które teraz wydają mi się tak nierealne
I odległe u u u

Tak nierealne jak sen naiwnego chłopca
Który tak pragnie i marzy o czymś
Tak nieosiągalnym
Jak twoja czułość i miłość którą zabiłaś

Nie chcę z tobą dłużej być
Już nie potrafię żyć jak ty
Nie zrobię tego z tobą nigdy
I wyrwę z serca cały brud

Za długo bytem niewolnikiem
Zbyt wiele mi zadałaś ran
Nie chcę nie chcę nie pragnę ciebie

Odchodzę stąd nie zatrzymasz mnie