Echo Pustego Pokoju

Nie wiem która godzina, nie zapaliłem światła
Siedzę na łóżku, z plecaka wystaje reszta świata
Karton z laptopem, ciuchy w reklamówce
A ja jak gość w hotelu, chociaż miałem tu być u siebie – na dłużej
Ściany białe jak szpital, cisza jakby martwa
Słyszę każdy dźwięk – własny oddech, kapanie z kranu, wiatr
Nie ma tu nic – tylko ja i echo
Z każdym oddechem pytam: "po co było to całe piekło?"
Miało być pięknie – własna wolność, rytm do rana
Ale brak drugiego głosu boli jak pustka nieznana
Nie wiem, czy to depresja, czy tylko szok zmian
Ale w tej chwili tęsknię nawet za krzykiem z kuchni, serio, mam plan

To echo pustego pokoju
Głośniejsze niż cała ulica, głośniejsze niż moje flow tu
To echo pustego pokoju
Nie ma beatów, nie ma słów, tylko ja i mój ból w środku
To echo pustego pokoju
Dziś nie ma clicków, nie ma planów, nie ma nic do pokazania
To echo pustego pokoju
I pierwsza łza poleciała szybciej niż poranna kawa

Zamknąłem oczy – nie mogłem zasnąć
W głowie myśli jak pętla – "co jeśli to był błąd na starcie?"
Wszyscy mówią: "dorosłość, samodzielność, szacun"
Ale nikt nie pytał, czy w środku wszystko gra mi jak trzeba w nutach
Zimne ściany, puste półki, brak zapachu domu
Tylko kurz i mój plecak z napisem "wolność" od złudzeń z roku
I choć mam klucz, czuję się jak intruz
Bo to nie miejsce tworzy dom – tylko ludzie i puls
I może to minie, może jutro będzie lepiej
Ale tej pierwszej nocy chciałem cofnąć czas jak w reset
Położyłem się w ubraniu, przykryłem kurtką
I zasnąłem z pytaniem: "czy to było naprawdę warte tej walki z nutką?"

To echo pustego pokoju
Głośniejsze niż cała ulica, głośniejsze niż moje flow tu
To echo pustego pokoju
Nie ma beatów, nie ma słów, tylko ja i mój ból w środku
To echo pustego pokoju
Dziś nie ma clicków, nie ma planów, nie ma nic do pokazania
To echo pustego pokoju
I pierwsza łza poleciała szybciej niż poranna kawa