Zew Arkony

Nadeszli nocą by spalić święty chram
Krwi żądni jak dzikie psy
Na duńskich tarczach płonął króla znak
A w oczach fanatyzm lśnił

Nim pierwszy grot pomknął wśród gwiazd
Obrońcy zwietrzyli wroga
Lecz na nic to gdy dzień zbudził świat
Wokół szalała pożoga

Choć mężnym wojom nie brakowało sił
Choć strzegły ich zęby skał
Królewski biskup sprowadził ludzi moc
A każdy do boju rwał

I upadł gród a czas zmienił bieg
Wróg sługi bogów wykrwawił
Zrabował skarb i swój sztandar wzniósł
Starą świątynię splugawił

Lecz my wciąż żyjemy i pamięć w nas
Nie zginie w nicości tamten czas
Choć świat się obraca nas ciągle gna
To jedno wezwanie
Arkona

Nadeszli nocą by spalić święty chram
Krwi żądni jak dzikie psy
Na duńskich tarczach płonął króla znak
A w oczach fanatyzm lśnił

Choć blakną już wspomnienia tych dni
I czas pogrzebał ruiny
Staniemy znów jak jeden mąż
Pośrodku nowej świątyni

Bo my wciąż żyjemy i pamięć w nas
Nie zginie w nicości tamten czas
Choć świat się obraca nas ciągle gna
To jedno wezwanie
Arkona
Arkona
Arkona