Intro

Około dwustu lat temu
W kraju, który zniknął z mapy świata
Z dala od miejskiej zabudowy
Na sporym wzniesieniu otulonym leśnym płaszczem
Stało stare zamczysko z wielką okrągłą wieżą
Zamieszkiwał je pewien człowiek
Nikt nie mówił o nim, przechadzając się
Miejskimi targowymi uliczkami
Oddalonymi od zamku o dzień drogi pieszo
Mężczyzna był samotnikiem
Głęboko zafascynowanym medycyną
I wszelkimi nowinkami technologicznymi
Jego pasja osiągała wymiary obsesji
A głowa stale wypełniona była pytaniami
Setki nieprzespanych nocy sprawiły
Że oczy tego naukowca-samouka
Stały się mocno przekrwione
Jakby zaraz miały eksplodować pod wpływem ciśnienia
Jego głównym problemem
Z którym się borykał w swoim samotnym życiu
Był strach i szeroko pojęty niepokój
Obawiał się w zasadzie wszystkiego, łącznie z ludźmi
Był spokojnym i opanowanym człowiekiem
A ci nieliczni, którzy mieli z nim styczność
Mówili, że to cichy i skromny mężczyzna
Co jakiś czas jednak narastał w nim bliżej niesprecyzowany niepokój
I zmieniał się on wówczas w niepoczytalnego szaleńca
Skłonnego do wszystkiego
Ciężko było mu sobie to poukładać w głowie
Cichą część swojej osobowości nazwał Tranquilo
Natomiast szaloną – Loco
Nie lubił tych przemian
Bo kiedy wydawało mu się, że zrozumiał Tranquila
Pojawiał się Loco i burzył cały schemat
Od lat marzył o istocie podobnej do niego
Ale mieszkając w samotności
Nie miał możliwości nawiązania nowych znajomości
A na to wszystko nakładał się strach przed ludźmi
Wyjście dla niego było tylko jedno