อ้อนไม่เก่ง

ยืนอยู่ตรงนี้ขอแค่เพียงเฝ้ามอง
ไม่ได้เรียกร้องว่าต้องดูสำคัญ
แค่ได้ใกล้ชิดเท่าที่เธอต้องการ
หน้าที่ของฉันมันก็คือรักเธอ

รักเธอเท่าไร
เท่าไรเท่ากัน

บ่อยครั้งเธอตั้งคำถามกับฉันว่ารักเธอแน่หรือเปล่า
ไอ้ที่คำว่ารักที่ให้เธอไว้วันนั้นมันเริ่มจะเก่า
ลองซึ้งลองหวานดูแล้วไอ้คนอย่างฉันมันไม่ค่อยเข้า
ตั้งแต่วันนั้นมาจนวันนี้ทุกทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม

อาจจะอ้อนไม่เก่ง แต่ก็รักมากกว่า
ตลอดเวลาก็ได้แต่มองแค่เธอ
ที่แค่ยิ้มมุมปาก ก็ความรักมันเอ่อ
ก็อาจไม่เยอะแต่มีให้เธอผู้เดียว

ตอนเธอมีใครรุมรอบกาย
ก็จะเดินออกไปเธอมองมาคงไม่เจอ
ตอนที่ไม่มีใครข้างเธอ
เธอจะยังมีฉันคอยดูแล
อาจไม่หวานรักฉันแค่นานแค่นั้น

อาจมีเพียงครั้งเดียวที่บอกรักเธอ
แต่ไม่เคยเผลอเที่ยวไปบอกรักใคร

รักเธอเท่าไร
เท่าไรเท่ากัน

บ่อยครั้งเธอตั้งคำถามกับฉันว่ารักเธอแน่หรือเปล่า
ไอ้ที่คำว่ารักที่ให้เธอไว้วันนั้นมันเริ่มจะเก่า
ลองซึ้งลองหวานดูแล้วไอ้คนอย่างฉันมันไม่ค่อยเข้า
ตั้งแต่วันนั้นมาจนวันนี้ทุกทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม

อาจจะอ้อนไม่เก่ง แต่ก็รักมากกว่า
ตลอดเวลาก็ได้แต่มองแค่เธอ
ที่แค่ยิ้มมุมปาก ก็ความรักมันเอ่อ
ก็อาจไม่เยอะแต่มีให้เธอผู้เดียว

ตอนเธอมีใครรุมรอบกาย
ก็จะเดินออกไปเธอมองมาคงไม่เจอ
ตอนที่ไม่มีใครข้างเธอ
เธอจะยังมีฉันคอยดูแล

อาจจะอ้อนไม่เก่ง แต่ก็รักมากกว่า
ตลอดเวลาก็ได้แต่มองแค่เธอ
ที่แค่ยิ้มมุมปาก ก็ความรักมันเอ่อ
ก็อาจไม่เยอะแต่มีให้เธอผู้เดียว

ตอนเธอมีใครรุมรอบกาย
ก็จะเดินออกไปเธอมองมาคงไม่เจอ
ตอนที่ไม่มีใครข้างเธอ
เธอจะยังมีฉันคอยดูแล
อาจไม่หวานรักฉันแค่นานแค่นั้น