ครูประชาบาล

ชีวิตหดหู่ครูประชาบาล
เปรียบเรือโดยสารเหมือนสะพานหนอชีวิตครู
สอนเด็กให้เรียน
พากเพียรให้มีความรู้
ใครบ้างจะเห็นใจครู
มาดูครูประชาบาล

บ้างครั้งครูว่าก็หาว่าร้าย
ถูกสั่งให้ย้าย
ย้ายไปในถิ่นกันดาร
ลำบากลำบน
ต้องทนแสนทรมาน
ถึงไกลต้องไปเพื่องาน
ต้องการสอนเด็กให้ดี

นี้แหละหนา
เกิดมาเป็นครูสอนคน
แต่บางคน
ข้ามคนเป็นครูเสียนี่
ไม่บูชา
แล้วยังกลับมาย่ำยี
ถึงศิษย์จะไม่ปราณี
แต่ครูนี้ยังมีเมตตา

ถึงใครลบหลู่โถครูอย่างเรา
ตื่นนอนตอนเช้าก็เฝ้าแต่สอนวิชา
เหน็ดเหนื่อยเพียงใด
ใกล้ไกลครูไม่เคยว่า
ขอเพียงให้มีวิชา
ที่ปรารถนาของครู