พระรถเมรี

สุริยาเลื่อนลาลับ
สุดจะคณานับเนิ่นนานปี
ณ ริมฝั่งมหานที
พระรถเมรีต่างเศร้าใจ

สำเนียงน้องร่ำร้องว่าว่าโอโอ้กรรมมาแต่ปางไหน
อยู่หลัดหลัดก็หรือมาพลัดพรากไป
โอ้แม่พวงมาลัยกลุ้มอุรา
เคยถนอมหอมระรื่นจากไปเป็นอื่นเสียแล้วหนา
เมรีหมดหวังละก็ต้องนั่งโศกาฟูมฟายน้ำตาหลั่งไหลนอง

โฉมยุพินสิ้นนารี
ทุบอกชกตีปากร่ำร้อง
ว่าภัสดาไม่หันหน้ามามอง
รักหลุดลอยละล่องลอยไป

พระรถปากพล่อยละใช่น้อยใจนัก
เมรีเป็นยักษ์พี่จะอยู่ที่ไหน
พี่เป็นมนุษย์หรือจะมาฉุดดวงใจ
น้องจงกลับไปเสียเถิดนาง

แม่ขวัญตาแทบอาสัญ
มีใจรักมั่นไม่จืดจาง
เศร้าโศกโศกาไม่วายวาง
หมดหนทางจะติดตาม

ด้วยทะเลกั้นขวางหน้า
พี่หมดปัญญาแม่นงราม
กู่ตะโกนจนก้องน้ำ
บาปเวรหรือกรรมเล่าจอมใจ

แม้นพี่ไม่กลับเอยมารับขวัญ
ขอถวายชีวันไม่หวั่นไหว
นางก็พลันจะกลั้นใจตาย
น่าเห็นใจแม่นงเยาว์

รักเขาข้างเดียวเหมือนข้าวเหนียวนึ่ง
น้ำท่วมไม่ถึงก็อายเขา
ไม่ส่องกระจกแล้วชะโงกมองเงา
ว่าตัวของเราต้องเจียมตน

จะรักให้แท้ต้องแน่วแน่นอนนัก
พี่จะบอกให้น้องรักจริงจริงสักหน
ถ้ารักกับพี่สิไม่ว่ามีหรือจน
เจ้าจะสุขล้นเพราะพี่เป็นคนใจเดียว

เจ้าจะสุขล้นเพราะพี่เป็นคนใจเดียว โอ้ เออ เอย