ร่มฟ้าป่าซาง

แสนเพลินใจได้มาถึงถิ่นป่าซาง
ช่างงามสมตามคำอ้าง
ป่าซางเหมือนเมืองสวรรค์
เที่ยวแดนใดบ่ชวนใจคิดผูกพัน
ใครเห็นเป็นบุญโดยมั่น
ป่าซางสุขสันต์ทั่วถิ่น

ดินดีถิ่นที่มีน้ำมีปลา
สมบูรณ์พูนผลธัญญา ไร่นาล้วนชวนทำกิน
เมืองบุญอบอุ่นค้ำหนุนคานิน
ผองชนมีศีลอาจิณ แผ่นดินของความชื่นบาน
ดูสดใสทั่วไปไร้ความรำคาญ
ป่าซางเหมือนวิมาน บ้านคนมั่งมี

เสียงเล่าลือว่าคือแคว้นถิ่นคนงาม
ช่างชวนนิยมทุกยาม ป่าซางสาวงามสดสี
ได้มาเห็นดั่งเป็นกุศลโชคดี
นางฟ้าลอยดินหรือนี่เด่นดีกว่าสาวแดนใด

ตะลึงมองเนตรจ้องดังสองดาวดวง
พักตร์พริ้งเพราซึ้งตรึงทรวงดั่งดวงพระจันทร์อำไพ
นวลปรางเปร่งปลั่งดั่งเนื้อนวลใย
พักตร์ยิ้มยามยิ้มพิมพ์ใจจะชมฉันใดดีเอย
นวลสมรได้พรคิดใดเลิศเลย
เสกนวลโฉมชวนเชยสุดเอ่ยคำชม

รักเหลือเกิน เที่ยวเพลินมิอยากจากไกล
ต้องมนต์สายตาตรึงใจจากไปแล้วคงต้องตรม
กลิ่นทองกวาว ดอกพราวบานสวยน่าชม
คงฝังใจจำเหลือข่ม อกตรมเหน็บหนาวเต็มที่

อาวรณ์สุดอ้อนวอนหวังปองใคร
ฉันจนจำเหนียมเจียมใจสุดมองหาใครใยดี
อาลัยสุดใฝ่ใจหมายไมตรี
ฉันคงคอยฟ้าปราณี ช่วยชีวิตฉันชื่นชู
มีบ้างไหมผู้ใดเห็นใจเอ็นดู
ช่วยชวนฉันชิดคู่อยู่ร่วมป่าซาง