สามปีที่ไร้นาง

มองท้องนา เมื่อคราหน้าเกี่ยว
โดดเดี่ยวเปลี่ยวทรวง
เฝ้าคิดถึงรวง พุ่มพวงขวัญพี่

เคยได้จับเคียว เกี่ยวข้าวกับเจ้าทุกปี
แต่มาบัดนี้ มิมีเจ้าเหมือนดังเคย

โอ้รวงเอ๋ย หนอรวงข้า
เจ้าลืมสัญญา หรือรวงเอ๋ย
เจ้าบอกให้คอย เพียงสามปี
สนจะมาให้พี่ นี้ชื่นเชย
เจ้าลืมเสียสิ้น แม้ถิ่นที่เคย

โอ้รวงเอ๋ย ไปอยู่ที่ใด
หรือเจ้ามัวเพลิน ในเมืองกรุง
จนลืมท้องทุ่ง บ้านนาไกล
หรือโดนเขาทำ ให้ช้ำใจ
เจ้านะจึงไม่ กลับบ้านนา
หรือเจ้าโดน มารสังคม
หลอกเชยชม จนสมอุรา

ให้เป็นมลทิน สิ้นราคา
ต้องหลั่งน้ำตา และตรอมตรม
พี่ได้ฟังเพลง  บรรเลงมา
ผู้หญิงกินน้ำตา จนผ่ายผอม
เมื่อเขาชอบใจ ก็เด็ดดมดอม
เจ้าจึงตรมตรอม ทุกคืนวัน

พี่ให้อภัย เสมอมา
นึกเสียว่า เป็นความฝัน
หลงผิดไปแล้ว ก็แล้วกัน
กลับมาสร้างสรรค์ แห่งบ้านนาเรา