ธงนั้นมีชื่อเธอ

แม่ยังจัดจานข้าวเหมือนเธอจะกลับมา
พ่อยังนั่งตรงเก้าอี้เดิมข้างหน้าต่างฝา
บ้านไม้หลังเดิม...ไม่มีเสียงเธอวิ่ง
แต่หัวใจเรายังเฝ้ารอ แม้รู้ว่าไม่มีวันจริง

ลูกเคยบอก "จะกลับมา" พร้อมรอยยิ้ม
แต่วันนี้...แค่กล่องไม้ก็ยังไม่กล้าจับชิด

ลูกไม่กลับมา...เหลือแค่เครื่องแบบที่พับไว้
แต่มือเราก็ยังกอดมันเหมือนกอดลูกเอาไว้
น้ำตารินลงตรงธงชาติที่เธอรัก
เพราะลูกคือเกียรติสูงสุด...ที่เราภูมิใจนัก

แม่ยังนั่งเย็บเสื้อด้วยมือที่สั่น
พ่อยังขุดดินปลูกต้นไม้ตรงหลุมฝัน
ไม่มีเสียงลูกเรียก ไม่มีรอยเท้าหน้าบ้าน
แต่แผ่นดินที่ลูกปกป้อง...ยังอยู่เหมือนเมื่อวาน

ลูกไม่กลับมา...เหลือแค่เครื่องแบบที่พับไว้
แต่มือเราก็ยังกอดมันเหมือนกอดลูกเอาไว้
น้ำตารินลงตรงธงชาติที่เธอรัก
เพราะลูกคือเกียรติสูงสุด...ที่เราภูมิใจนัก

เขาว่าลูกชายของเราตายอย่างกล้าหาญ
แต่สำหรับพ่อแม่...เขาแค่เด็กชายคนหนึ่ง
ที่ชอบกินไข่เจียวใส่พริกน้อย
และยิ้มให้เสมอเมื่อเราดูโทรทัศน์ด้วยกัน

แม้วันนี้ไม่มีเธอในรูปถ่ายใหม่
แต่ในหัวใจเรา...ลูกยังยืนถือธง
เงียบ ๆ อยู่ตรงนั้น
ไม่มีวันจากไป