ออกพรรษาอีกแล้ว

ลมเหนือล่อง
เข้าทำนองใกล้ออกพรรษา
มองเห็นฟ้าทางอุดรไหลย่อนลงลุ่ม
หลูโตนเดหัวใจเสียรักไปนั่งกลุ้ม

เหมือนเมฆปนมรสุมพัดเป็นปุ้มลอยวน
โคมลมหลวงตาปล่อยขึ้นฟ้าเบื้องบน
เสียงคนล้นทุกคนร้องไชโย
เสียงบาดใจคล้ายคล้ายกับเสียงโห่

เหมือนไชโยแห่เจ้าบ่าวเดินไป
พรรษาใกล้ดีใจเจ้าหัวบ่าว
คราวสามเดือนผ่านแล้ว
อยากลาล้ำวัดวา

แต่ผู้ข่าคนที่ถูกสูญเสีย
หัวใจเพลียซงมงเกือบฟุบลงกลอยกลั้น
วันสูญสิ้นน้ำตารินจะเข้ามาถึง
ใครคนหนึ่งรักสุดซึ้งเหมือนดังชีวา

ไปแล้วหนอพอพ้นวันออกพรรษา
ไปสู้หน้าบ่อหวลมามิดอิ่มสิ่ม
น้องพบแต่รอยยิ้ม
นอนเอิบอิ่มข้าวใหม่ปลามัน

วันมาใกล้สิบเอ็ดเพ็ญคือว่า
นายังมีต้นข้าวพรมอะร้าอร่ามตา
ฟ้าครื้มครื้มสิหุ่ยห่ายทะยอยไหล
ใจเอ๋ยใจคนทุกข์เฮ็ดจังใด๋สิทนได้

ใจเอ๋ยใจ
ใกล้ถึงวันพรรษาออกแล้ว
คราวรักแจ๋วปีที่แล้วไปวัดพร้อมกัน
เห็นโคมไฟเห็นตะไลเสียงพุดังลั่น

ความหนาวเริ่มกดดัน
ปีนี้นั้นต้องไปคนเดียว
โอ่ โอละนอ
สายลมจะโชยมา

ข้าวในนาถึงคราจะรอคมเคียว
สุดที่รักเจ้าปล่อยพี่ไว้คนเดียว
ลืมแม้วันเคยเที่ยว
เกาะแขนเกี่ยวเมื่อคราวดูหนัง

ฟังลมจ้าวหนาวมาหวั่งหวั่ง
คนผิดหวังนั่งเซ่อ
บัดลมจ้าวเป่าหู
ซู้ฮักแน่นเว้ากันแม่นพอกัน
เผิ่นสู่ขอวางเงินอ้ายย่างเวินอยู่คือบ้า