Ena Paradokso Antio (An Ambiguous Farewell)

Γιατί όλα τα πουλιά του δρόμου έχουν σωπάσει
Και τι να σημαίνει αυτή η σιωπή
Για να παραπονεθούν κρυφτήκανε στα δάση
Κι έχει γίνει η θλίψη του κρυφή
Μα κρυφά ή φανερά ο πόνοσ είναι πόνοσ
Κι ο λογισμόσ πάντα είναι εκεί
Και τι λόγια να μασ πουν χαθήκανε οι λέξεισ
Για όσα μασ μιλάει η σιωπή
Λόγια κι αν γίνει ο πόνοσ που ταιριάζει
Θα 'ναι σαν να κρύφτηκε το φωσ
Και σωπάσαν τα πουλιά για το παράπονό τουσ
Να το απαλύνει ο καιρόσ

Σαν χαρά σαν δροσιά
Σαν νερό που τρέχει θα σε δω ξανά
Οι σκιέσ μόνο πεθαίνουν
Και το φωσ του κόσμου ζει παντοτινά
Μια γιορτή μια βροχή
Μια καινούρια μέρα θα μασ βρει μαζί
Γιατί οι ώρεσ μασ
Δεν έχουν ούτε τέλοσ ούτε αρχή
Κι όλα αυτά θα τα δεισ
Όταν οι σκιέσ θα φύγουν
Κι όλοι οι δρόμοι θα 'ναι ανοιχτοί

Μια ζωγραφισμένη γη μια φωτεινή ημέρα
Είν' οι αναμνήσεισ που κρατώ
Και προσμένω τα πουλιά να κελαηδήσουν πάλι
Μου θυμίζουν πάντα ερχομό