Yara Bandı

Kadınım
Ömrümün en karışık, ömrümün en karanlık
Ömrümün en sensiz zamanlarını yaşıyorum bugünlerde
Hiç bu kadar eksik hissetmemiştim kendimi
Ulan, ulan, hiç bu kadar eksik bırakmamıştın ki sen beni

Ne zaman gülümseyerek aynaya baksam
Aynadaki görüntüm küfreder gibi bakıyo' yüzüme
"Ağlanacak hâline mi gülüyo'sun, lan hıyar" der gibi bakıyo'
Cevap veremiyorum

Sen giderken
Kımıldamayan kılıma bile küfrediyorum bugünlerde
Çekilmiş fotoğraflara
Gönderilmemiş mektuplara
Okunmamış şiirlere
Dinlenmemiş şarkılara
Ulan, ulan, giderken giydiğin ayakkabıya
Gönderdiğin o son mesaja
Sana dair aklımdan söküp atamadığım bütün anılara
Hepsine ulan, anlıyor musun? Hepsine

Bi' daha sevememekten korkuyorum
Yüreğimin yeniden kıpır kıpır olamamasından
Tenime bi' daha ilkbaharın gelmemesinden korkuyorum
Yerini biri alacağından değil, ulan, yerine birini koyamamaktan
Onun gözlerine bakarken seninle göz göze gelmekten korkuyorum

Bu sabah uyandığımda aklımda sen vardın, biliyo' musun?
Kalkmadan biraz daha düşündüm eskiyi
Kırıla yıprana kaldırabildiğim o kadar çok şey varken
Kaldıramamışım içimden hâlâ seni
Ve anlıyorum ki korktuğum başıma geldi

Sevgili, dost, eş, aşk
Her ne olursa olsun adı
İçimde hâlâ sen yaşarken
Senden sonra gelen herkes kırık kalbime yara bandı
Daha fazlası yok, ulan, yok