Połamany Ludzik

Próbowali odnaleźć swój spokój w szczęściu nawzajem
Nie mieli wspólnych marzeń chociaż od zawsze byli razem
Jeden niedostępny pochłonięty wciąż myśleniem
Drugi ślepy i głuchy zajęty do przodu pędzeniem

Czasem ten pierwszy wyciągał dłoń bo się martwił
Ten drugi uwierzył że sobie poradzi sam z tym
Okiełzna świat rozum nie może mieć barier
Uwierzył że sam da radę sam będzie swoim światłem

Pierwszy tupał ze złości gdy nieodpowiedzialne dziecko
Wiedziało co jest słuszne i tak wybrało szaleństwo
Zalewał świat łzami topił w rozpaczy
Ten drugi robił wciąż źle mimo wiedzy że go straci

Taka ludzka natura że możemy mieć dobry przykład
A i tak potrafimy tylko źle wybrać
Robimy mnóstwo błędów tracimy głowę dla zmysłów
Chcemy być coraz mocniejsi myślimy że to droga mistrzów

Ten drugi też tak myślał czcił swoją wolność
Od kilku tysięcy lat ciągle mieszkają obok

Ten pierwszy wskazał mu drogę pokazał sposób
Dał środki na to żeby mogli w końcu spotkać się kiedyś
Mówił do niego często i spokojnie słuchał
Wymagał tylko wierności i tylko jego kochał

Ten drugi kochał życie chciał być szczęśliwszy niż lepszy
Myślał o swym przyjacielu tylko gdy ponosił klęski
Mówił do niego ze łzami płynącymi z oczu
Prosił o spokój by pokazał mu na kryzys sposób

Ten pierwszy wciąż pomagał wciąż ufał
Wciąż dawał mu znaki pomagał drogi szukać
Ten drugi gdy tylko wyschły łzy robił wszystko by oszukać
I dalej uciekał w swoje sny o chmurach

Chciałby iść prosto w drugą stronę
Prawdy nie szukał spokoju lecz luzu i sławy
Dziwnie działamy nie słysząc słów przyjaciół
Mimo mocy rozumu nie umiemy wciąż pokonać strachu

Przed samotnością dusi nas makrokosmos
Tracimy życia ostrość psuje nam go pozorna wolność
Ten drugi dla blasku chwili stracił głowę
Pierwszy pełen szczęścia to związek w jedną stronę