Stigmes

Όπωσ τα φώτα στη βροχή τριγύρω απλώνουν
Χάνουν την αίγλη τουσ σαν 'ρθεί το πρωινό
Όπωσ ματώνει το κορμί που το πληγώνουν
Και σαν τησ κάθε κυριακήσ το δειλινό

Σαν άδειο σπίτι που φυλάκισε ένα κλάμα
Σα να εμφάνισεσ κομμένο αρνητικό
Όπωσ τησ άγουρησ ζωήσ το πρώτο γράμμα
Του τελευταίου του φιλιού το μυστικό

Μοιάζουνε τούτεσ οι στιγμέσ
Ζητάνε κάτι
Είναι στα κόκκινα ντυμένεσ
Παραπατάνε
Κι όλο μου κλείνουνε το μάτι

Σαν το αντίο στη στερνή στροφή του δρόμου
Σαν περιτύλιγμα σκισμένο από παιδί
Όπωσ τα μάτια τησ στ' αντίκρυσμα του πόνου
Και σαν εικόνα που την έχεισ αρνηθεί

Μοιάζουνε τούτεσ οι στιγμέσ
Ζητάνε κάτι
Είναι στα κόκκινα ντυμένεσ
Παραπατάνε
Κι όλο μου κλείνουνε το μάτι