Barbantxo

Barbantxo, barbantxo gure txikia.

Bazen behin familia txiro bat basoan bizi zena.
Ume txiki bat, txiki-txiki bat zuten: barbantxo zuen izena.
Baina bizkorra, buruargia zen,
Langilea, laguntzailea, gure txikia.

Lanerako astoaren belarrian sartzen zen ta behin
Bi arrotz gerturatu ziren haren ahotsa entzutean:
Barbantxoren tamaina ikustean erosi nahi izan zuten
Esan ta egin.

Barbantxo, barbantxo
Nonahi sartzeko gai da
Barbantxo, barbantxo
Gure txikia.				

Ziria sartuko die, ihes egin die eta
Hara, adi egon: lapur batzuek asmo txarrak dituzte eta.
Etxe batean lapurtu nahi zuten
Barbantxok lagundu nahi ote du? Inolaz ere!

Etxean sartu zenean ederki ezkutatu zen
Ongi gordeta oihuka hasi zen
Lapurrak bertan zeudela.
Etxeko jabeak hori entzutean
Lapurrak aise uxatu zituen, di-da batean! 

Barbantxo, barbantxo
Nonahi sartzeko gai da
Barbantxo, barbantxo
Gure txikia.                 		           

Gauean lasto gainean lokartu zen gure barbantxo.
Behi batek (mmmm) irentsi zuen urdaileraino eraman arte.
Laguntza eskatzen larri hasi zen
Barrutik azkar ateratzeko (nondik?) Ipurditik.

Marroia, marroi-berde kolorea zuen barbantxok
Baina salbu da, libre eta aske, gurasoekin berriro!
Zenbat abentura bizi dituen oso txikia izan arren gure barbantxok.

Barbantxo, barbantxo
Nonahi sartzeko gai da
Barbantxo, barbantxo
Gure txikia.