Lwowscy Bracia

Pamiętam jak dzisiaj gdy wezwał mnie nasz ojciec
Twarz zimna surowa lecz w oczach jego łzy
Wręczając opaski nam biało czerwone
Powiedział czas na was uściskał co sił
Bez broni lecz serca w nas biły gorące
I wiara że jeszcze odmieni się nasz los
Że choć zginie wielu Lwów znów będzie polski
Że jeszcze Ojczyzna usłyszy nasz głos
Wśród huku wystrzałów i świstu kul wroga
Gdy po raz kolejny ruszaliśmy w bój
Krzyczeli za Polskę i znikła gdzieś trwoga
Coś gnało i przestał dokuczać nam mróz

Widziałem znak Orła zdobiły go wieńce
Jak w dziecięcych bajkach czytanych do snu
Lecz ten był prawdziwy przyciągał me serce
Przyciągał z oddali chciałem walczyć znów
Mój pierwszy karabin tak drżały mi ręce
A więc już niedługo ruszymy na front
Płonęły w nas duchy płonęły na wietrze
Jak żagiew zwycięstwa rzucona na stos
I biegliśmy naprzód a śmierć dokoła
Łopotał nam sztandar w uszach głuchy grzmot
My jak uskrzydleni gdy dowódca wołał
Jak hufiec husarii trwał nasz wielki lot

Zasłonił mnie ciałem przeszyła go seria
Zamarłem gdy upadł z impetem na bruk
Na moich to rękach z uśmiechem umierał
I szeptał że spłacił Ojczyźnie swój dług

I chociaż Cię nie ma wciąż czuję że jesteś
Że czuwasz tuż obok gdy ja jeszcze śpię
Jak w domu czy tutaj w tym zimnym okopie
Spotkamy się bracie spotkamy we śnie

Zasłonił mnie ciałem przeszyła go seria
Zamarłem gdy upadł z impetem na bruk
Na moich to rękach z uśmiechem umierał
I szeptał że spłacił Ojczyźnie swój dług

Dziś mijam mogiły w szeregach poległych
Wśród nich ta jedyna a w niej jesteś Ty
Spełniło się nasze ukryte pragnienie
Lecz przyszło zapłacić za nie cenę krwi