Huynhynn

Jak wstyd jest żyć wśród pięknych koni
Podstępnym człekożerczym życiem
Miast doskonałość z nimi gonić
Po łokcie babrać się w korycie

Czuć wyższość ich I dostojeństwo
Ich wzrok z wybaczającym żalem
I własnej duszy bezeceństwo
Wychwalać jak dekalog zalet

Ich ruchy płynne czyste kształty
Ich myśli pełne prostych treści
Ja jahus brudny I włochaty
Potrafię zniszczyć I zbezcześcić

A co potrafię to uczynię
Bo taka moja jest natura
Zło w mojej krwi jad w mojej ślinie
A czynem rządzi wstyd I uraz

Zresztą niwecząc to co żywe
I rozkoszując się niszczeniem
Wszak człowieczeństwo swe odkrywam
I budzi we mnie się sumienie

Płaczę nad tym co doskonałe
I nienawidzę w sobie złego
Więc tęsknię znów za ideałem
Dążąc do unicestwionego

Com widział myślał tom opisał
I bluźnią bliźni żem ich zbrudził
Mówią zgorzkniały egoista
Który nie cierpi wszystkich ludzi

Gorzki egoizm cecha płocha
Ale niech będzie pod warunkiem
Nie pisałbym gdybym nie kochał
Człowieka lecz poza gatunkiem