Manewry

Bez ruchu każą tkwić nam tu
Jak długo nie pamiętam już
Brak nam powietrza słów i snu
W gardłach zaschniętej śliny kurz
Jak okiem sięgnąć w strony dwie
Okopów linie ciągną się
A my czekamy mija czas
I do ataków wciąż nie posyłają nas

Powiecie śpieszyć się nie ma gdzie
I to jest prawda co tu kryć
Lecz gdy w okopy nas się śle
To kiedyś atak musi być
Jedna jest tylko droga stąd
Gdzie horyzonty wrogie się mglą
Inaczej zaś polowy sąd
A dać się swoim to już gruby błąd

Wszak to manewry tylko są
Na wzgórzach lornet błyszczą szkła
Wszystko jest strategiczną grą
W której brać udział muszę ja
Kolega pyta raz po raz
Co będzie jeśli trafią nas
Odpowiedź jedna musi być
Po prostu nie będziemy żyć

Krzyk I ruszamy do ataku
Na odsłonięte stoki wzgórz
Wokół wybuchy czarnych krzaków
Dym Huk I nic nie widać już
W głowie panicznie mi się trzepie
Jak w klatce ptak spłoszony puls
Więc żyję Czy to naboje ślepe
Czy może to ślepota kul

Wtem w miejscu zatrzymuje się
Gdzie jest przyjaciel gdzie jest wróg
Nie widzę go On widzi mnie
Strzał Ból I lecę z nóg

Leżę przy ziemi trzymam twarz
Swój własny oddech czuję z niej
W dali co mój wchłonęła wrzask
Idą sanitariusze trzej
Co chwila słyszę suchy strzał
Wstrzymuję przerażony dech
To tych co przeżyli boju szał
Dobija tamtych trzech

Już są tuż tuż Zastygam i
Podchodzą nachylają się
Widzę znajome twarze trzy
Strzał
Dobili mnie

Zbudź się Otwieram oczy pole
Kolega okop flagi żerdź
Zmrok Wciąż czekamy na swą kolej
Żyjemy Śniąc śmierć