Gheseh Marde Montazer

یکی بود یکی نبود
زیر گنبد کبود یه جوون خسته بود
که دلش شکسته بود که دلش شکسته بود
مثل بارون بهار زار و زار گریه میکرد
گاهی دست خسته اشو رو به سوی خدا میکرد به سوی خدا میکرد

که ای خدای مهربون
خالق هفت اسمون
اونو بی وفا مکن از منش جدا مکن
دسته خسته ام رو بگیر تو منو رها نکن تو منو رها نکن
بگو اخه تا به کی باید بشینم سر راهش
بشینم تا اون بیاد که بشنوم صدای پاش
مگه اون نمیدونه که دلم پریشونه نمیاد که
از چشمام غم عشق رو بخونه غم عشق رو بخونه

کلاغا از اسمون میرن بسوی لونه اشون

دسته های چلچله میرن به اشیانه اشون

ولی من بدون اون چی بگم کجا برم؟

با یه قلب پر امید هنوزم منتظرم هنوزم منتظرم

قصه مرد منتظر، قصه مرد منتظر ،قصه کوچه های ماس
صدای مرد منتظر،صدای عاشق های ماس
عشق های پاکی که هنوز تو کوچه پس کوچه این شهر بزرگ،جون
میگیرن ،بزرگ میشن ولی افسوس ولی افسوس بینشون دیوار سخته
اسم این دیوار سخت تعصبه تعصبه تعصب