ตัดบัวเหลือใยตัดใจเหลือเจ็บ

ล่ะคำโบราณเพิ่นว่าไว้
ว่าตัดบัวยังเหลือใย
แล้วตัดใจเหลือหยังน้อ
ฮู้คำตอบที่คอยรอ

ว่าเหลือเจ็บแค่เท่านั้น
ที่ทางอ้ายฝากตื่มใจ
คำว่าฮักเว่าลอยลอยตั๋วน้องไว้
บัดยามส่วงหาทางหนี
แล้วอีกจักกี่ปีจั่งสิตัดใจลืมอ้าย

เว่าออกจากใจข้างในใจน้องเจ็บหนัก
เมื่ออ้ายลาจากน้องตากโงนฝนน้ำตา
ความหลังครั้งเก่าคอยเป็นเงาเผาใจทุกครา
อ้ายฮู้แหน่บ่หนาว่าน้องเจ็บแฮงส่ำได๋

น้องเป็นคนพ่ายต้องเผชิญพายุน้ำตา
ความเจ็บช้ำเกินเยียวยา
เทียวเสาะหาหม่องปัวหัวใจ
ยากคักแท้หนอวิธีอุดท่อน้ำตาที่ไหล
ตัดบัวก็ยังเหลือใยตัดหัวใจมันเจ็บเหลือเกิน

เหงามาเอิ้นเจ็บมาเรียนเชิญนำเอิ้นถึงที่
เหงามาเอิ้นเจ็บมาเรียนเชิญนำเอิ้นถึงที่
ใจที่มีกะมุ้นซุห้องทางน้องส่ำตาย
โพดเอาฮ้ายอ้ายบ่สงสาร

สั่งประหารหัวใจโทรมโทรม
เทียมโจมความช้ำ
ความทรงจำที่เคยมีอ้าย
ตามหลอนเรื่อยมาส่ำฆ่าใจนี่
ความเจ็บเทื่อนี้แป๋ล้มแป๋ตาย

คนที่ทิ้งไปเป็นได้แค่เพียงความหลัง
ส่วนคนเอิกพังยังทำหน้าที่ฮ้องไห้
มันมีรอยด่างเจ็บตรงที่กลางหว่างใจ
เวลาซ่อยหยังบ่ได้หัวใจยับเยินเต็มที่

อ้ายตัดไมตรีบ่มีเศษเสี้ยวหัวใจ
บ่เหลือเยื่อใยเพราะอ้ายหัวใจบ่มี
น้องคนถูกทิ้งเจ็บจริงใจพังทั้งปี
เวลาตอนนี้เหลือเพียงซากใจเพพัง

เหลือใจฮ้างกับฮอยความหลังฝังแน่นคักแหน่
เหลือใจฮ้างกับฮอยความหลังฝังแน่นคักแหน่
คำว่าแคร์สะกดเป็นบ่อ้ายเขียนได้บ่น้อ

บ่อยากจดจำความช้ำที่อ้ายมอบให้
อยากบล็อคหัวใจจากคนที่ใจดำดำ
ตัดใจหลายทีเพื่ออยากลืมทุกความทรงจำ
เรื่องเก่าคอยย้ำคอยตำซ้ำเติมจนท้อ

อยากขอเธอเห็นใจบ้าง
ขออ้ายแนมเห็นใจบ้าง
คนผิดหวังเจ็บซ้ำคักนี่
อีกหลายปีย่านใจบ่พ้น

แนมเห็นส้นแต่ความเหงา
ตั๋วผู้สาวให้นั่งฮ้องไห้
ตัดอะไรก็พอทำได้
ยามตัดหัวใจคือเจ็บแท้

ยามตัดหัวใจซ่างเจ็บแท้