ใบไม้ร่วง

พลิ้วพลิ้วพล้อยลอยลมลู่สู่พื้นธารกว้าง
ร่วงลาร้างดังจิตใจคว้าง
ลอยตามหวามหวิวอารมณ์
โถพอใบเก่าก็ทิ้งเจ้าลงเคล้าโลกตรม
ดูแล้วมันขื่นมันขมใบไม้ค่อยจมจูบน้ำ

ฉันนี่คล้ายใบไม้ไฉนนั่นหนา
ชีวิตถึงคราไร้ค่าดูโลกร้างราอาธรรม
รอเวรเดนตายเลวร้ายรับเคราะห์กรรม
ใบไม้พรำฉันเซปักปำ
คว่ำลงซบซมจนโศกครวญ

รักเอ๋ยรักพอประจักษ์ก็มักจะเศร้า
ก่อนเคยเคล้าคลอสุขโลมเล้า
เมาปราณหวานรักรัญจวน
ฉันยังจำได้ใบไม้ร่วงโลมโฉมหน้านวล
วันนั้นเราสุขเราสรวลชีวิตชื่นชวนดื่มฝัน

ฉันลูบไล้ใบไม้ตามผมพุ่มพวง
ความรักเหมือนใบไม้ร่วง
รักพรากหลอนลวงชีวัน
รอยกรรมอำพรางจึงร้างลานิรันดร์
ความรักนั้นฉันตายจากมัน
ดั่งใบไม้พลันลาร่วงโรย

ฉันลูบไล้ใบไม้ตามผมพุ่มพวง
ความรักเหมือนใบไม้ร่วง
รักพรากหลอนลวงชีวัน
รอยกรรมอำพรางจึงร้างลานิรันดร์
ความรักนั้นฉันตายจากมัน
ดั่งใบไม้พลันลาร่วงโรย