Zuzanna

W swe miejsce nad rzeką
Zabiera cię Zuzanna
Możesz słuchać plusku łodzi
Możesz zostać z nią do rana
Wiesz, że trochę źle ma w głowie
Lecz dlatego chcesz być tutaj
Proponuje ci herbatę
Oraz chińskie pomarańcze
I gdy właśnie chcesz powiedzieć
Że nie możesz jej pokochać
Zmienia twoją długość fali
I pozwala mówić rzece
Że się zawsze w niej kochałeś

I już chcesz z nią powędrować
Powędrować chcesz na oślep
Wiesz, że ona ci zaufa
Bowiem ciała jej dotknąłeś
Myślą swą

Pan Jezus był żeglarzem
Gdy przechadzał się po wodzie
Spędził lata na czuwaniu
W swej samotnej wieży z drewna
Gdy upewnił się, że tylko
Mogą widzieć go tonący
Rzekł: "Żeglować będą ludzie
Aż ich morze wyswobodzi"
Lecz zwątpił, zanim jeszcze
Otworzyły się niebiosa
Zdradzony, niemal ludzki
Jak kamień zapadł wtedy
W mądrość Twą

I już chcesz z nim powędrować
Powędrować chcesz na oślep
Myślisz: "Chyba mu zaufam"
Bowiem dotknął twego ciała
Myślą swą

Dziś Zuzanna za rękę
Poprowadzi cię nad rzekę
Cała w piórach i łachmanach
Z jakiejś akcji dobroczynnej
Słońce kapie złotym miodem
Na madonnę tej przystani
Pokazuje ci gdzie trzeba
Szukać w śmiechach, szukać w kwiatach
Są to dzieci o poranku
Bohaterzy w wodorostach
Wszyscy dążą do miłości
I podążać będą zawsze
Gdy Zuzanna trzyma lustro

I już chcesz z nią powędrować
Powędrować chcesz na oślep
Wiesz, że możesz jej zaufać
Bo dotknęła twego ciała
Myślą swą
Myślą swą