Taniec Śmierci

Trzech wyruszyło z grodu możnego
W lesie szukając tropów zwierzyny.
Czarne rumaki wiodły ich naprzód,
Niczym półbogów pięknych i silnych.
Nagle spostrzegli bramę cmentarną
Skrytą przed wzrokiem bacznych wędrowców.
Na niej stał napis kuty w kamieniu,
Symbol wieczności pośród nagrobków.

Każdy dzień do śmierci prowadzi cię, człowieku.
Godnie żyj, nim przyjdzie, utuli cię na wieki.
Nie znasz dnia, gdy zjawi się, weźmie cię w taniec śmierci.
Sens tych słów zachowaj i zawsze miej w pamięci.

Szli coraz dalej w zbożnym milczeniu,
Patrząc na mogił starych tysiące.
Wtem wicher zawył jak potępieniec,
Czarne tumany zakryły słońce.
Z trumny otwartej wstał trup szkaradny,
Za nim kolejne wolno ruszyły.
W stronę młodzieńców spojrzały groźnie,
Śmiejąc się głucho, tak przemówiły:

Każdy dzień do śmierci prowadzi cię, człowieku.
Godnie żyj, nim przyjdzie, utuli cię na wieki.
Nie znasz dnia, gdy zjawi się, weźmie cię w taniec śmierci.
Sens tych słów zachowaj i zawsze miej w pamięci.

Ja bylem królem - wysyczał pierwszy.
Drugi wyjęczał - byłem kuglarzem.
Trzeci w milczeniu patrzył przed siebie,
Kościstą ręką na kościół wskazał.
Kiedyś byliśmy jako wy teraz,
Was los podobny nierychło czeka.
Wszystkich zabierze okrutna śmierci -
Króla i chłopa, każdego człeka.

Każdy dzień do śmierci prowadzi cię, człowieku.
Godnie żyj, nim przyjdzie, utuli cię na wieki.
Nie znasz dnia, gdy zjawi się, weźmie cię w taniec śmierci.
Sens tych słów zachowaj i zawsze miej w pamięci.