Przysłowianki

Kto wcześnie wstaje temu Pan Bóg daje
Kto sieje w błoto, ten zbiera złoto
Kto wiatr zasiewa ten burze zbiera
Ten zimnem wieje kto się nie śmieje

Gdy ranek mglisty, wieczór przejrzysty
Gdy jesień zamglona to zima zaśnieżona
Starsi mówili, słowem nie grzeszyli
Z dziada pradziada mądrość przenosili

Gdzie się człowiek spieszy, tam diabeł się cieszy
Dziesięć srok za ogon, żadna nie ucieszy
W miłości i w gniewie co człek czyni nie wie
A swych przyjacieli pozna w biedzie

Kto mieczem wojuje ten od miecza ginie
Więc nie czyń drugiemu co tobie niemiłe
Kto kogo miłuje, wad jego nie czuje
Więc zagubionego otul czule

Co śmiesz radzić, śmiej sam czynić
Broda nikogo mędrcem nie czyni
Gdzie siła włada, rozumu nie nada, a widać po słowie co u kogo w głowie
Język sieje, ucho zbiera. Słowo raz dane nigdy nie umiera
Kto w niebo patrzy, a po ziemi chodzi, nie dziw, że często łbem w kamień ugodzi

Gdzie się człowiek spieszy tam diabeł się cieszy
Dziesięć srok za ogon, żadna nie ucieszy
W miłości i w gniewie co człek czyni, nie wie
A swych przyjacieli pozna w biedzie

Kto mieczem wojuje ten od miecza ginie
Więc nie czyń drugiemu co tobie niemiłe
Kto kogo miłuje, wad jego nie czuje
Więc zagubionego otul czule

Kto złą drogą idzie często się potyka
A kto drogi skraca, do domu nie wraca
Kto w dachu nad sobą nie zabije dziury
Nie dziwu, że zmoknie podczas chmury

Gdy chcesz drugich uczyć, przyjrzyj się wpierw sobie
Czy do poprawienia nie ma czego w tobie
Dlatego dwie uszy, jeden język dano
Iżby mniej mówiono, a słuchano

Jaka marchew, taka nać taka córa, jaka mać
Jakie drzewo, taki klin, jaki ojciec, taki syn

Jaka marchew, taka nać taka córa, jaka mać
Jakie drzewo, taki klin, jaki ojciec, taki syn

Gdzie się człowiek spieszy tam diabeł się cieszy
Dziesięć srok za ogon, żadna nie ucieszy
W miłości i w gniewie co człek czyni nie wie
A swych przyjacieli pozna w biedzie

Kto mieczem wojuje ten od miecza ginie
Więc nie czyń drugiemu co tobie niemiłe
Kto kogo miłuje, wad jego nie czuje
Więc zagubionego otul czule

Kto złą drogą idzie często się potyka
A kto drogi skraca, do domu nie wraca
Kto w dachu nad sobą nie zabije dziury
Nie dziwu, że zmoknie podczas chmury

Gdy chcesz drugich uczyć, przyjrzyj się wpierw sobie
Czy do poprawienia nie ma czego w tobie
Dlatego dwie uszy, jeden język dano
Iżby mniej mówiono, a słuchano