หนาวลมที่เรณู

เรณูนครถิ่นนี้ช่างมีมนต์ขลัง
ได้พบนวลนางดั่งเหมือนต้องมนต์แน่นิ่ง
น้องนุ่งซิ่นไหมไว้ผมมวยสวยเพริศพริ้ง
พี่รักเจ้าแล้วแท้จริงสาวเวียงพิงค์แห่งแดนอีสาน

เราเคยสัมพันธ์พลอดรักเมื่อคราหน้าหนาว
คืนฟ้าสกาวเหน็บหนาวน้ำค้างเหนือนั่น
เพราะได้เคียงน้องถึงต้องหนาวกายไม่หวาดหวั่น
รุ่งรางต้องร้างไกลกันสุดหวั่นไหวก่อนลา

ผ้าผวยร้อยผืนไม่ชื่นเหมือนน้องอยู่ใกล้
ดูดอุร้อยไหไม่คลายหนาวได้หรอกหนา
ห่างน้องพี่ต้องหนาวหนักอุรา
คอยนับวันเวลาจะกลับมาอบไอรักเก่า

เย็นลมเหมันต์ผ่านผันยิ่งพาสะท้อน
โอ้น้องบังอรก่อนนั้นเคยคลอเคียงเจ้า
ครั้งเที่ยวชมงานพระธาตุพนมยามหน้าหนาว
พี่ยังไม่ลืมนงเยาว์โอ้แม่สาวเรณู