มนต์รักป่าซาง

ครวญคิดถึงถิ่นป่าซาง
สวยเกินคำคนเขาอ้าง ป่าซางแดนนี้มีมนต์
ใครแม้นเคยไปมาสักหน แล้วต้องพร่ำเพ้อกังวล
ถึงสาวหน้ามนโฉมเจ้าสะคราญ

โอษฐ์พริ้มดังหนึ่งคันศร
สรรพางค์สะอางพลิ้วอ่อน ดั่งนางอัปสรลาวัลย์
ลอยโฉมมาในลำห้วยนั้น พลิกร่างบังผางเงิบผลัน
แลเห็นทรวงนั้นอั๋นอวบขาวนวล

โอ ป่าซางเจ๋าเอ๋ยเพิ่งเคยได้ไปครั้งเดียว หัวใจโน้มเหนี่ยวรัญจวน
เพียงได้เห็นเสมือนเป็นบุญชักชวน
ใจฉันป่วนเมื่อหวนคิดถึงป่าซาง

ลาแล้วเมืองแก้วในฝัน
พบกันชั่วพลันแล้วจาก ไม่ทันฝากรักนวลนาง
คงเหลือเพียงแต่ความอ้างว้าง เพ้อครุ่นคิดถึงนวลนาง
มนต์รักป่าซางฝังจิตมิคลาย

โอ ป่าซางนี้เอยเพิ่งเคยได้ไปครั้งเดียว หัวใจโน้มเหนี่ยวรัญจวน
เพียงได้เห็นเสมือนเป็นบุญชักชวน
ใจฉันป่วนเมื่อหวนคิดถึงป่าซาง

ลาแล้วเมืองแก้วในฝัน
พบกันชั่วพลันแล้วจาก ไม่ทันฝากรักนวลนาง
คงเหลือเพียงแต่ความอ้างว้าง เพ้อครุ่นคิดถึงนวลนาง
มนต์รักป่าซางฝังจิตมิคลาย