นิทานชาวนา

วันอาทิตย์ใจจิตมักง่าย
ทำบุญกับใครเหมือนไฟตกน้ำ
เล่าติดปากมาเราก็น่าจดจำ
นี่เป็นถ้อยคำกล่าวมานมนาน

นี่เป็นของเก่าลือเล่านานแล้ว
เดี๋ยวนี้แหวกแนวผิดกว่าโบราณ
ไม่ว่าวันไหนซ้ำใจทั่วกัน
วันเสาร์ วันจันทร์ วันอังคารก็มี

คนคดในข้อ คนทรยศ
ก็ยังปรากฏไม่เลือกเดือนปี
มากมายโสมมทับถมทวี
มนุษย์ชั่วดีก็มีมากมาย

ขอนำของเก่ามาเล่าอีกหน
พี่น้องทุกคนอย่าว่าเป็นครู
นิทานที่ว่าคือชาวนากับงูเห่า
ฉบับกระเป๋าทุกคนย่อมรู้

ออกไปไถนาละเมื่อเวลาเช้าตรู่
เมื่อไปพบงูก็นึกเอื้ออารี
อากาศก็หนาวงูเจ้าตัวแข็ง
อ่อนเปลี้ยเพลียแรงแทบสิ้นชีวี

สงสารจึงช่วยอุ้มด้วยปรานี
พออบอุ่นดีก็กัดชาวนาตาย
บางคนก็ว่าชาวนานั้นโง่
ไม่ควรไปโอ๋ กับสัตว์ดุร้าย

บางคนพูดซึ้งว่าถึงที่ตายถึงที่เมื่อไรเพิ่งถึงคันนา
เพราะเราก็รู้ว่างูเป็นสัตว์ มีหน้าที่กัดคนสิ้นชีวา
ขาดทางติดต่อขาดหมอฉีดยา
โอโอโอ้โอ  โอโอ้ ว่าโอ้โอ ชาวนาก็มีหน้าที่ตาย

ไม่อยากโทษงูที่ไม่รู้คุณคน
ควรหลีกให้พ้นจากสัตว์ดุร้าย
แต่สิ่งที่ว่าคิดแล้วน่าละอาย
คนกัดไม่ตายจึงมาเล่าให้ฟัง
กัดจิตกลัดใจถ้าเป็นไม้ก็พรุน
แบบเนรคุณชั่วช้าน่าชัง

เมื่อโซเซมาละล้าละลัง
ิอิ่มจนกระทั่งลุกยืนตัวตน
แต่พอได้ดีมั่งมีกลับเมิน
เหมือนวิหคเหินไม่เห็นหัวคน
ช่างร้ายจริงหนอผู้ทรชน
คนลืมคุณคนละเหมือนงูเห่าเอย