Necropolis

Z miast umarłych gdzie kości czernieją
Płomień duszy w ciemności trwać będzie
Gdzie czaszki w proch się zmienią
Chłód kamienia ogrzewać będzie nas
Z miast umarłych gdzie wieże wysokie
W głąb ziemi do trzewi sięgają
W miastach gdzie mury szerokie
Krew wsiąka by nasycić pragnienie i głód

Tam gdzie szepty są krzykiem
Co oczy otworzą zamknięte
Tam gdzie zęby zasiane jak ziarno
By czerwie nimi nakarmić

Z miast umarłych gdzie kości czernieją
Płomień duszy w ciemności trwać będzie
I pożre go mrok, światłość wypluje
I splecie na zawsze w tępym uścisku

Nic co było nie jest wiecznością
Nic co będzie nie ma znaczenia
Ponad gwiazdy wysoko
Istnienia nasze wzniosły się

Martwe pola pyłem zasypane
Ciała przenika zimny wiatr
Wśród murów pełnych mroku
Dusze wyją przeklęte
Cmentarze i pola użyźnione
Truchłami truchłami
Szczątki gnijące w dołach uśpione
Snem wiecznego cierpienia

Martwe pola pyłem zasypane
Ciała przenika zimny wiatr
Wśród murów pełnych mroku
Dusze wyją przeklęte
Cmentarze i pola użyźnione
Truchłami truchłami
Szczątki gnijące w dołach uśpione
Snem wiecznego cierpienia