Anita

Ta piosenka prosta jest i pospolita
Niewiele jest w niej szczęścia więcej łez
A wszystko pewnie przez to że Anita
Nie była księżną a nawet nie comtesse

Anita była praczką jaka szkoda
Anita żyła z pracy własnych rąk
Lecz miała oczy jak księżniczka młoda
I piersi jak dwóch róż stulony pąk

I włosy jak złota hrabianka
I usta i owal lic
I prawda miała jeszcze kochanka
I więcej już chyba nic

Aż raz na wszystkich domach i ulicach
Plakaty jęły krzyczeć z wszystkich stron
I ludzie mieli dziwny blask w źrenicach
I wszyscy ludzie szli i poszedł on

Zapewne musiał pragnąć wróg niesyty
Jej cnoty i jej pracy łez i krwi
Bo po cóż być jak nie dla swej Anity
Na wojnę szedł jej mały poilu

Żegnała go po kryjomu
Ukradkiem ostatkiem tchu
Musiała się spieszyć do domu
Wyprasować na czas dessous

Mijały w dreszczach dni jak potok wartki
Wezbrany falą dziwnych trwóg i snów
Z daleka przychodziły jego kartki
Pamiętam cię zwyciężam jestem zdrów

Aż raz nadeszła kartka ze szpitala
Że gdzieś tam pod Verdun jest jego grób
Anita nie upadła z krzykiem żalu
To krzyknął list i upadł jej do nóg

Bo jakże tu płakać z tęsknoty
I wyć do utraty tchu
Gdy jeszcze jest huk roboty
Trza wyprać na czas dessous